Ολόκληρο το κείμενο

Στις πλέον βασικές συνεισφορές του πεδίου της Συγκρουσιακής Πολιτικής συγκαταλέγεται ασφαλώς ή διαπίστωση ότι η οντολογία των κοινωνικών κινημάτων είναι σχεσιακή. Τα κινήματα δεν διέπονται από κάποια σταθερή και αμετάβλητη ουσία (άρα δεν πρέπει να προσεγγίζονται ουσιοκρατικά), αλλά αποτελούν προϊόν των σχέσεων στις οποίες ενέχονται. Από τη θέση αυτή απορρέει και η κομβική σημασία της «πολιτικής διαμεσολάβησης». Πρόκειται για όρο που χρησιμοποιούμε συχνά ως αιτιώδη μηχανισμό, αν όμως δεν τον εξειδικεύσουμε κινδυνεύει να καταστεί ένα ακόμα από τα διαβόητα «μαύρα κουτιά» της πολιτικής επιστήμης: Θα τον επικαλούμαστε χωρίς όμως ούτε να έχουμε ακριβή εικόνα του είδους ή της υφής της επιρροής του, ούτε βέβαια και να είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε αυτήν την επιρροή. Αναμετρούμενο με τη δύσκολη πρόκληση να φωτίσει αυτόν τον κρίσιμο μηχανισμό, το κείμενο αυτό στρέφεται ‒όπως και η τίτλος του μαρτυρά‒ στην εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ‒κόμματος που, ενώ σε πρώτο χρόνο αφουγκράστηκε, υποστήριξε και ενέπνευσε τις μαχητικές διεκδικητικές δράσεις ενάντια στη λιτότητα, κατέληξε σήμερα ‒έχοντας μπει το ίδιο σε διαδικασία ποιοτικής μετάλλαξης ‒ να αποτελεί παράγοντα με επίδραση στην απολύτως αντίθετη κατεύθυνση. Ασχολούμενη με το θέμα αυτό ‒που προφανώς περιλαμβάνει διάστικτες αναφορές και στο διεκδικητικό κίνημα και στον ΣΥΡΙΖΑ‒ η κύρια έμφαση της εισήγησης θα είναι όμως στη θεωρία των κομμάτων, και δη στη θεωρία του κόμματος καρτέλ. Στόχος, με άλλα λόγια, είναι να χρησιμοποιηθεί η εμπειρία της γρήγορης καρτελοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ (την οποία το κείμενο περιγράφει) με κύρια επιδίωξη να αναδειχθούν προβληματικές περιοχές αυτής της θεωρίας.